Gdzie obecnie mieszkasz?
Atlanta, Georgia (obszar metropolitalny)

jakie jest Twoje obecne stanowisko?
Adiunkt (Wydział Studiów Teatralnych i Filmowych oraz Instytut Studiów Afroamerykanów na Uniwersytecie Georgia)

Do jakiej szkoły uczęszczałeś uczestnicząc w NHD?
Szkoła średnia Manhattan, Manhattan, KS

Do jakiego college'u uczęszczałeś?
AB Harvard University (studia afroamerykańskie; kierunek: historia)
Doktorat magisterski, New York University/Tisch School of the Arts (studia performatywne)

Kim byli twoi nauczyciele?
Mickeya Bogarta i Crystal Johnson

W jakich latach i w jakiej kategorii brałeś udział w NHD?
1996, Indywidualny występ seniorów

Jakie są Twoje ulubione lub najważniejsze momenty z Twoich doświadczeń z NHD?
Ponad 20 lat temu nie miałem pojęcia, czym jest National History Day. Jednak od chwili, gdy po raz pierwszy usłyszałam o tym programie, nie było dnia, żebym nie odczuła jego działania. Pamiętam dzień w 1995 roku w Manhattan High School, kiedy mój nauczyciel historii USA z AP, Mickey Bogart, wszedł do klasy i powiedział nam, że stworzymy projekty klasowe, korzystając z wytycznych z nieznanego konkursu o nazwie National History Day; a gdybyśmy chcieli, mielibyśmy możliwość zgłoszenia naszych projektów do konkursu. Tematem tegorocznej edycji było „Zajmowanie stanowiska w historii”. Temat ten tak mnie poruszył, że wróciłem do domu i zapytałem moją matkę Abenaę Ghartey-Tagoe, czy ma jakiś pomysł, nad czym mógłbym się dowiedzieć. Przyniosła z naszej rodzinnej biblioteki stary komiks historyczny, będący kompilacją różnych mało znanych opowieści z przeszłości. Ostatnia historia dotyczyła Josepha Cinqué i jeńców Amistad. Miało to miejsce, zanim Steven Spielberg i Debbie Allen nakręcili hollywoodzki film Amistad. Przeglądając strony tego kolorowego komiksu, zahipnotyzowała mnie opowieść o grupie Afrykanów, którzy zostali porwani ze swojej ojczyzny w 1839 r., zbuntowali się na statku z niewolnikami, a następnie w wirze wydarzeń zostali bronieni przez byłych Prezydent USA John Quincy Adams przed amerykańskim Sądem Najwyższym. Nie mogłem uwierzyć, że uniwersytety takie jak Morehouse College, do którego uczęszczał Martin Luther King Jr., zostały stworzone przez tych samych Amerykanów, którzy opowiadali się za uwolnieniem Afrykanów. I pomyślałem sobie: dlaczego wcześniej nie słyszałem tej historii? Dlaczego o tym nie powiedziano? Swój pierwszy występ stworzyłam na potrzeby zimowego projektu klasowego, nie wiedząc, czy wziąć udział w prawdziwym konkursie, czy nie. Cały mój świat się zmienił, gdy na semestr wiosenny przyszła do nas studentka-nauczycielka Crystal Johnson, która tak się złożyło, że była byłą absolwentką NHD. Jej entuzjazm dla National History Day – związany z badaniem tematu i wyjazdami na zawody krajowe, był dość zaraźliwy. Na zawsze zmieniła moje życie, kiedy wcieliła swój entuzjazm w życie – poświęcając czas na zachęcanie mnie i moich kolegów z klasy; i zasadniczo modeluje dla nas radość, jaką odczuwa się, gdy wykonują tę małą rzecz zwaną „badaniami”. Nie wiedziałem, że uda mi się znaleźć artykuły w gazetach z XIX wieku lub że John Quincy Adams prowadzi pamiętnik i będę mógł czytać jego strony; lub sprawy sądowe z incydentu w Amistad zawierały transkrypcje. Jednakże Crystal Johnson otworzyła mi świat na przeszłość i bardzo mnie wciągnęła. Przez kilka następnych miesięcy pogrążyłem się w badaniach nad moim tematem; jak poszukiwanie skarbów, im więcej znajdowałem, tym więcej chciałem kopać. Te uczucia były dla mnie głównym punktem zwrotnym. Nie miałem obsesji na punkcie myśli o zwycięstwie. Nie wiedziałem nawet, jakie nagrody istnieją poza zajęciem 1., 2. czy 3. miejsca. Skupiłem się raczej na oddaniu sprawiedliwości historii jeńców w Amistad i edukacji każdego widza na temat dziedzictwa Incydentu w Amistad. Moje przekonanie i cel były proste: chciałem opowiedzieć tę historię tak, jak zrobiliby to sami jeńcy, gdyby mogli dzisiaj mówić. Kiedy przyszedłem do zawodów krajowych, to było dla mnie najważniejsze. Pamiętam jak wczoraj, jak się czułem, kiedy osiągnąłem ten cel – rundę finałową, indywidualny występ seniorów w Atrium tego Związku Studentów Stamp. Pod koniec przedstawienia – po tym, jak ogłosiłem, że Joseph Cinqué stanął w obronie wolności!” – zalałem się łzami w ramionach mojej matki, Crystal Johnson, i najlepszej drużyny kibiców z Manhattanu, KS. Czułem i nadal czuję, że Joseph Cinqué, jeńcy Amistad, John Quincy Adams i niezliczona ilość innych osób, które domagały się sprawiedliwości w sprawie Amistad – i których historię mi powierzono – aprobowały moje wysiłki. Kolejnym decydującym momentem jest dla mnie wdzięczność, jaką wciąż mam dla tych, którzy pomogli mi w mojej podróży z NHD. Myślę o mojej matce; moi nauczyciele Mickey Bogart i Crystal Johnson; Joan Maynard – ilustratorka tego starego komiksu historycznego o Amistadach, której nie ma już dziś z nami, ale z którą miałam szczęście spędzać czas w późniejszych latach jej życia; Mark Adams, koordynator stanowy, który niestrudzenie pracował dla Kansas, aby wziąć udział w NHD; Rodzina Schottlerów, która podwoziła mnie i moją mamę z miejsca zawodów do hotelu; Szkoła średnia Uniontown z Uniontown w stanie Kansas pod kierunkiem nauczyciela Norma Conarda, który przyjął mnie do swojej grupy w szkole średniej i pozwolił mi towarzyszyć im w ich wycieczkach do Planet Hollywood oraz spotykać się z przedstawicielami Kongresu; rodziny z Iowa, które pozwoliły mi zamieszkać ze sobą w akademikach NHD przez rok; Członkowie Zarządu, tacy jak Ted Prasse, który łaskawie stara się połączyć nas wszystkich razem; sędziowie, którzy udzielili świetnych rad; Dyrektor Wykonawcza Cathy Gorn, personel krajowy i wolontariusze, którzy z radością wykonują tę ogromną pracę; i wielu innych ludzi, którzy odmieniają życie każdego uczestnika NHD.

W jaki sposób NHD pomogło Ci po ukończeniu szkoły średniej?
NHD dało mi karierę, którą robię teraz: Dzień Historii Dorosłych. Zajmuję się i studiuję historię na scenie i ekranie (filmowym i telewizyjnym), tworząc dzieła artystyczne w oparciu o badania archiwalne. Jako profesor na Uniwersytecie Georgia łączę świat akademicki ze sztuką i rozrywką, a także pracowałem dla National Endowment for the Humanities, National History Day, Inc. i A&E® Networks/The History Channel (THC). Wszystko, co teraz robię, wynika bezpośrednio z mojego niesamowitego doświadczenia w NHD i umiejętności, które nabyłem podczas uczestnictwa.

Jakie uznanie otrzymałeś za udział w NHD?
1. miejsce w występie oraz stypendium Case Western Reserve University

Czy po roku trwania konkursu zrobiłeś coś ze swoim projektem lub badaniami NHD?
Występowałem w kilku miejscach, w tym podczas ceremonii położenia stępki pod (1) statek Amistad w Mystic Seaport Museum w Mystic, Connecticut, (2) w National Archives (Archives II), (3) na konferencjach krajowych, (4) w klubach, które przekazały darowizny fundusze na uczestnictwo w konkursach krajowych oraz (5) kilka lokalnych sal lekcyjnych, aby zainspirować innych uczniów do uczęszczania na zajęcia NHD. W 1999 roku spędziłem lato w Mystic Seaport Museum jako wizytujący naukowiec i aktor, współreżyserując i współtworząc wraz z Derronem Woodem z Flock Theatre oryginalną dramatyczną prezentację incydentu w Amistad z 1839 roku jako część wystawy Amistad i repliki statku na statku Teren Muzeum Mistycznego Portu Morskiego.

Co zajmowało Cię od czasów, gdy byłeś studentem NHD? Jakieś szczególne wyzwania, historie lub osiągnięcia?
Moje twórcze badania ukazały się w kraju i za granicą na uniwersytetach, konferencjach i w czasopismach akademickich; i zdobył wiele nagród, w tym grant $45 000 Innovative Seed Grant (University of Colorado Boulder), stypendium podoktoranckie Mellon, stypendium Ford Foundation Fellowship i inne stypendia Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego i Fundacji Mustard Seed. W 2006 roku moja praca edukacyjna dla nagrodzonego nagrodą Peabody filmu dokumentalnego THC Save Our History: Voices of Civil Rights otrzymała nagrodę Beacon Award, najwyższe wyróżnienie telewizji kablowej w dziedzinie spraw publicznych. Moje obecne projekty to musical historyczny o czarnych wykonawcach na targach światowych w 1901 roku pt. W Buffalooraz książka o związku śmiechu z doświadczeniem amerykańskich niewolników pt Śmiech po niewolnictwie: występy i czasy śmiechu Bena Ellingtona. Więcej informacji o At Buffalo można znaleźć na stronie: www.atbuffalomusical.com. Praktycznie co roku oceniam i pomagam kadrze krajowej na zawodach krajowych!

Czy jest coś jeszcze, czym chciałbyś się podzielić na temat swoich doświadczeń z NHD?
NHD było niesamowitym doświadczeniem, które noszę ze sobą od lat. Odwdzięczanie się poprzez uczenie innych i zgłaszanie się na ochotnika do oceniania było równie satysfakcjonujące. Zachęcam wszystkich absolwentów, członków rodzin i przyjaciół, którzy nas wspierali, do zaangażowania się w swoich obszarach, aby pomóc wychowaniu kolejnego pokolenia historyków.